Eindelijk een trailrun met meer hoogtemeters. Op de Posbank zijn we al een keer tot 500 hoogtemeters gekomen maar dat was in 30 kilometer. Ik deed mee aan de halve marathon drielandentpuntrail en die had 690 hoogtemeters. Dus de vraag die ik had was of ik het ging merken, hoe zwaar is het?
Ik stond bij de start achterin met Dafne. We hadden geen behoefte om wat meer voorin te komen aangezien we lekker gingen lopen en niet voor een tijd gingen. De eerste 500 meter waren meteen raak, lekker heuvelop in de stad over asfalt naar de weilanden naast Vaals. Hier nam ik afscheid van Dafne. Je kon namelijk lekker omlaag tempo maken en dat vind ik leuk. Iedereen bleef een beetje in het modderige gedeelte lopen (wat je tijdens de rest van de trail ook zag) maar ik pakte de zijkanten. Je loopt misschien net wat meer maar je maakt makkelijker tempo.
Eigenlijk heb ik met één instelling deze trailrun gelopen; rustig aan bij heuvelop, wat rust pakken als je weer vlak loopt en als de ondergrond me vertelde dat ik me kon laten gaan dan kon ik heerlijk afdalen. Hier kan je ook flink wat tijd pakken op veel andere lopers. De meeste mensen durven namelijk niet af te dalen. Persoonlijk vind ik dat het vooral gaat om vertrouwen. Ik kijk naar de ondergrond, maak een inschatting qua grip en kies een snelheid. Vandaag heb ik 2-3 keer daana afgeremd omdat ik voelde dat er stenen onder de bladeren zaten. Ik wil niet op hoge snelheid ineens moeten compenseren omdat mijn voet omklapt.
Maar aan mijn eigen opdracht heb ik me goed weten te houden. Een aantal keren heuvelop wandelen (er zaten best steile stukken tussen), beetje mijn hartslag omlaag krijgen op vlakke stukken en regelmatig gas geven wanneer het kan. Wel heb ik één keer een fout gemaakt. Ik liep op een single track (ruimte voor één persoon naast elkaar) kwam te dicht op mijn voorganger waardoor ik een stap opzij deed om niet tegen hem aan te komen. Hierdoor raakte ik uit balans en ging op mijn snufferd. Les geleerd. Achteraf had ik bij beide ellebogen een wondje en bij mijn rechterpink zat ook een wondje. Ik heb er tijdens het lopen in ieder geval niks van gemerkt.
Het laatste stuk was weer de weilanden waarop we Vaals verlaten hadden, nu gingen we zo dus weer naar de stad. Lastig was het alleen dat er op de heenweg het gras natuurlijk flink modderig was gelopen, dus nu was het op tempo omlaag gaan en goed kijken waar je nog wat grip kon krijgen op het gras. Het verharde stuk richting de finish was nog een leuke snelheid vast blijven houden en zo kwam ik als 120ste over de finish. Eigenlijk nog zonder dat ik me vermoeid voelde. Blijkt dat ik me goed gedragen heb.
Het enige waar ik dan wel wat last van heb gekregen is mijn rechterenkel, die had ik een maand daarvoor lichtelijk verstuikt. Ik liep net anderhalve week zonder dat ik de enkel voelde tijdens het hardlopen, dus die moet even wat extra aandacht/verzorging krijgen.