Op onze weg naar de Vuurtorentrail waar we onze langste afstand ooit, de 60 kilometer, gaan lopen moet er natuurlijk getraind worden. Het is best wel makkelijk om dan mee te doen aan een trail zodat er verzorging aanwezig is, er een route uitgezet is en je ook eens ergens anders loopt. Onze blik (of eigenlijk die van Dafne) viel op de Dodemanstrail van Trail Running Events (https://trail-events.com/) waar we kozen voor vier rondes van ongeveer 11 kilometer.
We hadden in een dorpje vlakbij een goedkoop hotel gevonden, de kamer straalde ook goedkoop uit. Maar gelukkig was het ontbijt hartstikke prima voor de prijs. En met een kort autoritje konden we aan de weg parkeren en naar de kroeg wandelen. Ja, dat was de basis want achter de kroeg was het startpunt. Na een privé uitleg van Cor (organisatie), want we waren de enige twee die vier rondes gingen lopen werden we "weggeschoten" en konden we langs het nog witte gras van de nachtvorst rennen.
Een korte samenvatting van het parkoers:
Op ongeveer anderhalf kilometer waren traptreden die het bos ingingen (dus wandelen) en er volgden stiekeme pittige korte klimmetjes (wederom wandelen) waarna je bovenaan het bos uitging en over glooiend landschap verder liep met geweldig uitzicht. Dan eerst randje bos licht omlaag, flink omlaag (go go go!), aardig omlaag om daarna de dodeman omhoog te wandelen (asfalt en steil).
Bovenaan stond verzorging, even bijtanken, daarna door hobbelen, rechtsaf het bos induiken met direct één meter (in anderhalve meter) omlaag dus vol tempo dalen. Door een diepe geul tussen weilanden in (hoe heet dat eigenlijk) ook met een flinke start omlaag. Nog even onder een omgevallen boom bukken om daarna op een lang pad, grotendeels gras stijgend omhoog te gaan (wandelend en/of hardlopend). Bovenaan liepen we weer een stukje over asfalt (met uitzicht) om daarna de slotafdaling naar start/finish (go go go afdalen!).
Dan nu hoe die vier ronden verlopen zijn. De eerste ronde liep ik gezellig met Dafne op een rustig tempo, even de nieuwe omgeving verkennen. En in de tweede hebben we het begin nog samen gelopen maar ben ik na de eerste klimmetjes meer eigen tempo gaan lopen en vooral op de afdaling lekker vol naar beneden gaan. De derde ronde wilde ik rustig lopen uit voorzorg dat ik de vierde nog goed zou kunnen doorpakken maar met de afdalingen ging het toch iets te hard. Het blijft leuk dat afdalen.
Toen kwam de vierde en laatste ronde. Die ging niet helemaal goed. Na een ruime kilometer was ik ineens wat kortademig en had een enorm bol gevoel in mijn maag, alsof er een ballon in zat. Ik besloot maar even te wandelen in de hoop dat het daarna lekkerder ging. Toevallig was dit ook heuvelop dus kwam dat mooi uit. Na een tijdje heb ik weer een rustig looptempo gepakt en dat leek wel goed te gaan, ondanks dat dat bolle gevoel wel bleef.
Ik kwam iemand van de organisatie tegen en vroeg of hij in zijn ervaring wel eens zoiets had meegemaakt (onlangs liep hij zelf nog een route van 160km). Hij dacht dat ik misschien last van de kleurstoffen van de jelly beans kon hebben, of gewoon te veel lucht door het eten/drinken. Ik kreeg een paar pepermuntjes van hem wat misschien kon helpen. Het lopen ging op zich prima, alleen bij alle afdalingen deed ik het nu rustig aan, ook omdat ik natuurlijk wel wat vermoeid begon te raken. Uiteindelijk ben ik mentaal superfit en qua fysiek gevoel nog steeds goed maar wel met vermoeide benen over de finish gekomen.
Het lopen van vier ronden om zo op 45,5 kilometer te komen vond ik eigenlijk niet eens zo erg, je komt telkens bij dezelfde verzorgingspost langs en babbelt wat. En ook voor mij voelde deze keer elke ronde ook anders. Of ik nog een keer deze trail ga lopen? Dat weet ik nog niet, maar ik zou deze anderen wel aanraden.