Onze zomervakantie in 2019 stond in het teken van hardlopen, we zijn namelijk op trailvakantie in zuid-Frankrijk, in Parc des Ecrins, gegaan. We zijn hier terecht gekomen via altijdsporten.nl waar Dafne een gratis arrangement had gewonnen voor een trailwedstrijd. Op het programma stond dus de trailwedstrijd Grand Trail des Ecrins en daarna een week lang met een groep in hetzelfde gebied te gaan trailen.
De reis verliep voorspoedig met een overnachting in Beaune om niet een volledige lange dag in de auto te moeten zitten. En zo kwamen we aan op onze camping waar bij de receptie een blaadje hing waar we onze tent konden opzetten. Stroom was even lastig want ik had een campingstekker maar er was een normaal geaarde stekker nodig.
Een uurtje nadat we onze tent hadden staan konden we ons alweer bij het hotel waar de meeste deelnemers verblijven en ze stonden buiten al op ons te wachten. Het was nog even wachten op de laatste campinggast en toen gingen we er op uit voor een verkenningsronde rond het dorp. Tijdens het rondje merkte ik wel dat ik best wel snel aan het hijgen was, hardlopen op ongeveer 1400 meter hoogte is toch iets intenser dan op zeeniveau. En overal waren bloemen!
Het avondeten (en ontbijt) was in het hotel. We hadden daar twee tafels vol gezellige lopers en kregen daar een drie gangen maaltijd voorgeschoteld. Voor ons flink energie verbrandende hardlopers was het bij een paar wel wat aan de karige kant maar gelukkig waren er nog de broodjes op de tafel.
Vrijdagochtend ging de wekker op tijd. In de nacht heeft het even flink geregend met onweer maar echt koud was het gelukkig niet geworden en lekte de tent ook niet. We daalden weer af naar het hotel en daar werd ik verrast door verjaardagsslingers. Tja, 14 juni. ???? Na de felicitaties en het ontbijt snelden we ons weer naar de camping om onze hardloopkleding weer aan te trekken voor een tweede verkenningsronde. Na dit loopje waren we vrij en zijn we met een groepje gaan lunchen in Vallouise waar de finish van de trail was (en voor de 34km lopers ook de start). Net als de meesten van onze groep koos ik voor een hamburger. Deze was alleen zo groot dat ik vijf uur later bij het avondeten nog steeds niet echt trek had.
En toen was het zaterdag, de wekker stond op half zes. Onze kleding en spullen hadden we de avond ervoor al klaar gelegd dus was het aankleden, laatste spulletjes pakken en op naar het hotel voor een vroeg ontbijt. Nadat ik ontbeten had ben ik mijn flask en waterzak gaan vullen en was ik klaar voor de wedstrijd.
Onze startlocatie was in een ander dorp, L'Argentière-la-Bessée, dan waar de finish was en gelukkig was er iemand van de tri-weekgroep die ons wilde brengen. Maar eerst hebben we onze eigen auto in Vallouise gezet zodat we na de finish weer op tijd weg konden zodat we de tent konden inpakken. In L'Argentière-la-Bessée waren wij 23 kilometer lopers compleet en waren we klaar voor de start.
Mijn plan was eerst met Dafne te lopen en na een paar kilometer een lekker tempo op te gaan zoeken maar redelijk snel na de start ging Dafne op een helling wandelen en bleef ik hardlopen. Natuurlijk hebben we even elkaar succes gewenst. Op een gegeven ogenblik ging ik ook wandelen maar ik had al iemand gevonden die voor mij een mooi tempo aanhield en ik bleef een beetje in haar kielzog. Jammer genoeg sprak ze geen Engels, nu kwamen niet verder dan enkele woorden. Op ongeveer 5 kilometer gingen we wat dalen en ben ik wat gaan versnellen, dat ligt me namelijk beter. Het ging best lekker en ik was aan het genieten maar ineens moesten we via een zijpad weer omhoog. Ik kwam achter een stelletje die probeerden duidelijk te maken dat ik er wel voorbij mocht maar ik bedankte daarvoor, het was nog te vroeg om mezelf op te blazen. En het was maar goed ook want we moesten nu 4 kilometer lang zigzaggend omhoog. En dat ging niet erg snel en met een hoge hartslag! Ik was uiteindelijk best aan het balen want voor mij had dit niks met trailrunnen te maken.
Even wandelen is prima maar 4 kilometer lang… Ik voelde ook ineens wat opkomen, een blaar! De laatste blaar kon ik me niet herinneren, zo weinig blaren heb ik. Maar door het vele omhoog wandelen was er continue druk op mijn hak en daar kwam dus de blaar. Toen we uiteindelijk boven kwamen was er gelukkig vlak daarna een EHBO post en heb ik gevraagd of ze mijn blaar konden tapen. Probleem alleen was dat ze dus alleen Frans spraken, een blaar laten zien en iets als tape zeggen was blijkbaar niet voldoende om het duidelijk te maken. Maar goed, na een tijdje begrepen ze me en kon ik met een pleister (iets beters was er niet voorhanden) over mijn blaar verder.
Het werd nu leuker over een pad, soms licht dalend, soms iets meer dalend. Eén keer moest ik even mezelf inhouden, het ging iets te snel. Vlak daarna kwam ik bij een verversing uit dus werd het tijd om even wat bij te eten en mijn water aan te vullen. De Fransen om mij heen namen echt de tijd bij de verversing. Zelf ben ik na het eten en drinken en een foto weer verder gegaan. Het was leuk vervolg, veel singletrack door het bos. Jammer van dat verlaten (zomer hè) skihotel waar we langs moesten maar goed, daarna weer door het bos.
Op ongeveer 19 kilometer kwam het punt dat we gingen afdalen. Wat zo vreselijk omhoog ging was heerlijk om af te dalen! Zigzaggend op tempo omlaag, af en toe even rustig aan omdat ik bij een groepje uitkwam die me altijd snel voorbij lieten gaan. Hier merkte ik wel dat ik iets moe werd. Zoals dat ik met één voet bijna naast het pad kwam, aan de steile kant dus, en ook omdat ik bijna door mijn enkel ging. Dus werd het tijd om wat langzamer te dalen, mijn tactiek is dan om even kort te wandelen om zo even te wennen aan rustiger lopen.
Beneden aangekomen kwamen we uit bij een waterval, tijd voor een foto! Heel even twijfelde ik om ook even het water in te stappen. Maar het was toch beter om de laatste 1-2 kilometer te gaan lopen. Maar hier merkte ik dat het echt niet lekker meer ging. Mijn ademhaling was het probleem (en waarschijnlijk dat ik moe was). Mijn ademhaling zat hoog, dus het werd vaker lastig om goed te ademen. Dan werd het even tijd om even te wandelen, bij te komen. om daarna weer rustig te gaan hardlopen.
In het finishdorp aangekomen was het wachten op de finish. Ik hoopte er op dat die snel zou komen maar we werden iets omgeleid. We kwamen dus uit bij een stuk waar je even flink omhoog moest klimmen, anderhalve meter of zo. Ja, daaaag. Dat dacht ik op dat moment. Ik ging even met mijn handen op mijn benen steunend omhoog want het was gewoon even niet leuk meer.
Hierna was het een klein stukje naar de finish. Ik perste er nog een kleine eindsprint uit, maar waarschijnlijk zal dat weinig voorgesteld hebben. Na de finish moest ik even bijkomen, hangend over een afzethek. Dit was al even geleden dat ik dat had gedaan. Het zal het hoogteverschil geweest zijn waar ik nog aan moest wennen dacht ik. Het was nu wachten op Dafne, ik zocht de anderen van onze groep op die al binnen waren met een koude cola want daar was ik zo aan toe. Koud drinken om af te koelen.
Het duurde niet zo heel lang voordat ik Dafne naar de finish zag snellen. Ik wilde op gaan staan maar mijn benen werkten niet mee en ik zakte weer naar de grond (ik zat dus op de grond, tegen de muur). Hier ging iets niet helemaal niet lekker. Mijn kuiten werkten niet mee, met wat ondersteuning stond ik dan wel op, te laat voor een foto van Dafne.
Samen zijn we toen met ons startnummer een groot bord vol met eten gaan halen (echt veel!) en bij een ander tentje een drankje. We konden nog op een bank onder een zeil zitten zodat we even in de schaduw zaten. Na die paar uur in de zon hardlopen was dat wel even lekker. Het bord was overigens zo goed gevuld dat we het eten gewoon niet opgekregen hebben, het biertje wat ik had gehaald ging overigens wel met veel liefde naar binnen.
Achteraf gezien was het vooral wennen aan het doen van een trail in de bergen, je kan gewoon niet omhoog hardlopen. Althans, wij normale mensen niet en zeker niet uit het vlakke Nederland. Als je dit eenmaal accepteert is het nog steeds een heel eind omhoog wandelen overigens. Voor ons was het na de wedstrijd de start van de trailweek van altijdsporten.nl (daar komt nog een blog over), daarom hadden we ook deze trail niet vol gas gegeven. Okay, bergaf ben ik wel even gaan genieten van de slingerpaadjes.