In het eerste weekend van februari had ik twee trailraces gepland, de Hivernal 13 kilometer Nighttrail op zaterdagavond en op zondag de 32 kilometer trailrace. Nadat we onze startnummers hadden opgehaald zag ik Marion staan, die kende ik eigenlijk alleen nog maar online en we hebben even in het echt kennisgemaakt.
De nightrail zelf begon om 19 uur, het was dus al lekker donker. Onze eerste uitdaging waren de 506 treden omhoog van de Wilhelminaberg. En boven aangekomen konden we aan de achterkant ook weer slingerend omlaag. Soms was het wat glibberig op de smalle paden, dus goed uitkijken was belangrijk. Zelf had ik mijn Fenix HM65R hoofdlamp, een heerlijke lamp die het best lang doet.
Beneden aangekomen maakte we een draai en konden we over een ander pad heen en weer omhoog. Dat was stiekem toch best uitkijken dat je niet te snel ging want er zaten telkens een paar meter afdalen bij voordat je weer een klimmetje maakte. Boven aangekomen kon ik de paar man voor me inhalen en kwam daarna redelijk alleen te lopen, precies wat ik in het donker lekker vind!
Af en toe stond ik stil voor een foto en liep daarna weer door. Er zat een klein watertje oversteken in, maar dieper dan je schoen was die niet. Toen kwamen we in wat lastiger terrein uit want we gingen weer omhoog, maar de ondergrond was erg glad. Goed kijken welk pad je het beste kon nemen, af en toe aan de boompjes vooruitduwend kwam je dan boven om vlak daarna weer nieuwe gladde ondergronden te krijgen. Achteraf was het best leuk, op dat moment was ik meer bezig met niet naar beneden glijden.
Zo kwam ik uiteindelijk weer bij de finish uit en was de zaterdag weer voorbij.
Zondag liep ik dus de 32 kilometer, al was het plan oorspronkelijk 50 kilometer. Maar ik was al een paar weken echt moe dus ik had me een afstand laten terugplaatsen. De start was om 10.30 en de eerste paar kilometer was de route gelijk aan de avond er voor. Nu konden we die dus mooi zien en vergelijken wat we eerder in het donker zagen. Tijdens de route herkende ik bijvoorbeeld een stuke Dutch Mountain Trail, wat me in het donker niet opgevallen was.
We liepen nog over een oude mijnterrein heen en daarna viel het me op dat ik last van een spier bij mijn lies had. Ik wilde wel graag de trail uitlopen dus ik ging wat rustiger lopen, hopende dat het zo vol te houden zou zijn. Dit ging ook wel redelijk goed, maar na 12 kilometer moest ik over wat pratsj afdalen en verdorie, ik gleed weg! Ik kon er wel om lachen, het overkomt me niet zo erg vaak namelijk.
Ik maakte mijn hand wat schoon in wat gras toen ineens mijn telefoon een hels kabaal maakte. Blijkbaar was de valdetectie van mijn horloge geactiveerd en ik had deze niet tijdig geannuleerd. Het was wat zoeken maar ik heb die alsnog uit kunnen zetten en ging weer rustig door nadat ik een berichtje naar Dafne had gestuurd dat er niks aan de hand was. Zij ontvangt namelijk een SMS van Garmin als mijn ongevalalarm geactiveerd wordt.
Wat nalachend vervolgde ik dus de route, hier en daar lichtelijk anders uitgezet dan dat de gpx aangaf maar altijd kwamen we op het goede punt uit. Zo kwam ik bij een gesloten mijn uit die speciaal voor ons lopers open was gezet zodat we het terrein over konden gaan. Een beetje apart gezicht en niet het mooiste uiterlijk qua wat Limburg te bieden heeft. Nadat ik de mijn verlaten had viel het me op dat ik een spiertje bovenin mijn been bij mijn lies voelde, dat vertrouwde ik niet echt. Om problemen hopelijk te voorkomen ging ik wat rustiger lopen, een tijd was toch ondergeschikt aan het uitlopen.
Eigenlijk ging dat wel een hele tijd goed, ik sprak nog met wat andere lopers en kwam daarna met hun op een klein probleempje dat de route totaal anders liep dan wat de gpx op onze horloges aangaf. Mijn idee is altijd, de uitgezette route gaat voor op de gpx en afwijkingen zijn nooit erg groot. Maar deze twee lagen die dag toch echt een eind uitelkaar. En wat voor mij erg was, het volgen van de route leidde ons over een glibberig kleiachtige ondergrond waardoor ik dus echt last van die spier ging krijgen.
Zo goed en kwaad als het kon liep ik door, kwam weer op de gecombineerde juiste route uit maar het liep inmiddels niet lekker meer. En zo kwam ik op 21km tot de conclusie dat ik bij de volgende verzorgingspost uit ging stappen. Inmiddels wandelde ik al, om het maar niet erger te maken. Dafne kwam ook nog me inhalen vlakbij de verzorgingspost. We kletsten kort wat en ze liep door. Maar toevallig kwam er iemand anders bij de VP die ook ging stoppen maar wel naar de finish ging wandelen, en dat konden we ook prima samen doen. Nou, ja, goed. Dus zo hebben we samen de laatste 11 kilometer naar de finish bijna helemaal samen gewandeld. Pratend over ultrawedstrijden, trainen, eigen ervaringen etcetera.
Toen we weer bij de Wilhelminaberg kwamen had hij alleen geen zin meer om die te beklimmen, ik had juist vrijwel geen problemen heuvelop te gaan dus ik wilde die nog wel meepakken. Dus gingen we daar weer uitelkaar. Het was wel even lekker om omhoog te klimmen en de lange trap af te dalen. En omdat het wat ging miezeren probeerde ik daarna zoveel mogelijk nog de resterende afstand hard te lopen. En zo kwam ik alsnog over de finish, opgewacht door Dafne.
Een ervaring rijker, wandelend naar de finish. Waarom niet eigenlijk als dat wel lukt?