Nadat ik vorig jaar aan de Sint Thomas Trailrun had meegedaan aan de 28 kilometer, was het dit jaar tijd voor de 55 kilometer trail. Dit kwam eigenlijk omdat ik meedoe aan de Duivelse Uitdaging en ik daarvoor nog een 42km moest hardlopen. Aangezien er geen trails in de buurt met die afstand georganiseerd worden, werd het dus een 55km.

In het eerste weekend van februari had ik twee trailraces gepland, de Hivernal 13 kilometer Nighttrail op zaterdagavond en op zondag de 32 kilometer trailrace. Nadat we onze startnummers hadden opgehaald zag ik Marion staan, die kende ik eigenlijk alleen nog maar online en we hebben even in het echt kennisgemaakt.

De nightrail zelf begon om 19 uur, het was dus al lekker donker. Onze eerste uitdaging waren de 506 treden omhoog van de Wilhelminaberg. En boven aangekomen konden we aan de achterkant ook weer slingerend omlaag. Soms was het wat glibberig op de smalle paden, dus goed uitkijken was belangrijk. Zelf had ik mijn Fenix HM65R hoofdlamp, een heerlijke lamp die het best lang doet.

Het is de laatste jaren een terugkomend onderdeel in januari. Ineens voel ik me niet zo lekker in mijn vel zitten, het door de week gaan hardlopen in het donker wordt ook een opgave. Misschien ben ik in de loop van de jaren gevoeliger geworden voor de kortere dagen met licht.

Zo lag ik vanavond rond 19 uur op de bank, hopend dat ik even een kort tukje kon doen want ik voelde me moe. Eigenlijk is dinsdag mijn hardloopdag, maar daar had ik gewoon even geen zin in. Een kwartier later slaap ik nog steeds niet en kom ik weer in beweging. Misschien toch maar even hardlopen? Ik kleed me om, pak de tracer360 om goed zichtbaar te zijn en ga naar buiten.

De eerste kilometers lopen niet fijn. Het is ook weinig uitnodigend om langs een weg hard te lopen als je liever ergens in de natuur loopt. Mijn route bracht me door het centrum, nog steeds niet het fijne hardloopgevoel. Toen langzaamaan bij park Sonsbeek omhoog en daar zat het omslagpunt. In die ongeveer 1 kilometer langzaam omhoog hard te lopen kwam ik een beetje in mijn fijnere zone terecht. Achter het park ging ik omlaag om via de achterzijde weer richting huis te gaan.

De Gulpener Brouwlokaal WIntertrail stond al even met potlood in de agenda genoteerd en na een ontmoeting met Dave bij de Schneebergtrail werd ik weer even aan herinnerd. Dus weer thuis aangekomen toch maar inschrijven en klaar maken om in twee weken tijd twee keer in Zuid-Limburg aan een trailrace deel te nemen. En met liefde, want daar liggen toch de mooiste hoogteverschillen in Nederland om te kunnen trailen.

Afstand en omstandigheden

Er was maar één afstand te lopen, de 25 kilometer en de start was op zaterdagmiddag 17 december om 15.00 uur. Onafhankelijk wanneer je dit leest, je snapt wel dat je dan in het donker gaat finishen als je niet een hele, hele snelle loper bent. Het was dan ook verplicht om hoofdlampjes bij je te hebben. Toen we het Gulpener proeflokaal, de start- en finishlocatie, binnen liepen kwam Patrick (de organisator) ons al tegemoet. Een paar weken geleden zagen we elkaar nog in Noord-Italië en nu namen we deel aan een wedstrijd van hem zelf. Natuurlijk was het even kort gezellig bijkletsen, maar er druppelen natuurlijk meer deelnemers binnen. Dus wij legden onze spullen weg en maakte ons op voor de start.

Half november, half bewolkt en rond de 14 graden in Noord-Italië. Dat waren de omstandigheden tijdens mijn deelname aan de Valtellina Wine Trail waar ik de trailmarathon heb gelopen. We kwamen toevallig online een bericht van Limburg Wine tegen waar deze “wijnreis” werd aangeboden. Dit in combinatie met (uiteindelijk) twee wijnproeverijen en bezichtigingen, dat trok wel mijn aandacht!

We waren met een gezellige groep van 16 personen waarbij iedereen één van de afstanden liep (12, 21, 42 kilometer). En Patrick, de organisator, had het goed geregeld want ons hotel stond op nog geen 200 meter van de finish. Er is genoeg te vertellen over dat weekend maar dit is een raceverslag. Wil je mijn ervaring over het weekend weten, dan kan je me dat via de socials vragen.