Half november, half bewolkt en rond de 14 graden in Noord-Italië. Dat waren de omstandigheden tijdens mijn deelname aan de Valtellina Wine Trail waar ik de trailmarathon heb gelopen. We kwamen toevallig online een bericht van Limburg Wine tegen waar deze “wijnreis” werd aangeboden. Dit in combinatie met (uiteindelijk) twee wijnproeverijen en bezichtigingen, dat trok wel mijn aandacht!
We waren met een gezellige groep van 16 personen waarbij iedereen één van de afstanden liep (12, 21, 42 kilometer). En Patrick, de organisator, had het goed geregeld want ons hotel stond op nog geen 200 meter van de finish. Er is genoeg te vertellen over dat weekend maar dit is een raceverslag. Wil je mijn ervaring over het weekend weten, dan kan je me dat via de socials vragen.
De ochtend van de start
Zaterdagochtend ging de wekker te vroeg, om 06.15. Half wakker liepen we naar de ontbijtzaal waar het hotel speciaal voor ons vroeger dan normaal het ontbijt serveerde. De koffie was nodig, de tweede kop ook. In ons hotel had je sneetjes stokbrood, croissants of zoetigheden als keuze en ik ging voor een stuk taartje en een stuk apfelstrudel als ontbijt. Je kan maar beter vroeg beginnen aan die suikers of niet dan.
Daarna liepen we warm ingepakt met ons zes marathondeelnemers naar de trein, het was een graad of 6 op dat moment. De trein omdat je op alle afstanden je van A naar B loopt en niet een rondje. De trein was redelijk volgepakt trein maar gelukkig wist Dave, mede-begeleider, een vierzitter voor ons te claimen, het laatste stelletje zat al elders in de trein. En zo reden we naar Tirano, het startpunt van de marathon, toe. Daar wist Dave, daar hebben we hem weer, ook nog ruimte in een koffietentje te regelen en zo kon er nog een bak koffie gedronken worden en konden we onze laatste voorbereidingen treffen. Warme kleding uit en in de dropbag stoppen, die inleveren bij de organisatie die deze na de start richting de finish bracht.
Vlak voor de start wensten we elkaar succes, Kim ging voorin het startvak staan want die ging voor een mooie snelle tijd, Dave en Patrick stonden daar ietsje achter, ik stond weer met Roland daar ietsje achter en Dafne koos voor de achterhoede in het startvak.
En daar gingen we los!
ik snapte er meteen niks van, iedereen, echt iedereen ging er alsof het een 10 kilometer wedstrijd vandoor. Ik zag figuren mij voorbijvliegen waarbij ik toch wel redelijk vanuit ging dat ik toch wel wat sneller zou moeten zijn. En toch liep ik met 4.25 min/km over het asfalt, beetje snel voor een marathon voor mij. Maar na 2,3 kilometer werd me het duidelijk want daar was de eerste klim. Zigzaggend over een paadje waar je maar met 2 personen naast elkaar overheen kon, dat was dus filelopen omhoog. Een klein gokje is dat het me zeker 10-15 minuten extra gekost heeft. Maar goed, je doet er niks aan dus het is gewoon wachten totdat je boven bent.
En daar kwam ik dan ook eindelijk, op het beton en meteen weer afdalen. Het tempo ging direct weer omhoog. De route ging door vele kleinere dorpjes op de helling tussen Tirano en Sondrio, er zat relatief veel verhard (beton, kleine kinderkopjes, en asfalt) in. En je loopt ook door vele druivenranken heen, de druiven waren inmiddels al geplukt maar ik heb nog wel even een paar minuten gekletst met een groepje personen die de druivenranken aan het terugsnoeien waren. Weer een paar minuutjes kwijt maar wel typisch voor mij om dit te doen.
Wijn onderweg
Zo kwam ik op ruim 9 km uit bij het wijnhuis La Gatta uit waar we twee dagen ervoor nog een proeverij hadden gehad. Eerst gingen we een korte route door hun opslag heen, altijd leuk dit wijnvaten, om daarna bij de verzorgingspost aan te komen. Ik probeerde dat daar ook te vertellen, maar mijn ervaring nu is dat er door niet al te veel Italianen daar Engels goed gesproken of goed verstaan wordt. Ik sloeg hier de wijn over, vulde mijn waterflask aan, nam een sinaasappelschijfje en liep weer verder.
Zo bleef het telkens verhard en onverhard afwisselen. En telkens bleef het mooie uitzicht aan de linkerkant over het dal zichtbaar. Ik keek regelmatig die kant uit en met de gedachte dat het wel erg mooi is, daar wil ik een foto van. Om me dan meteen te realiseren dat ik die foto al eerder gemaakt had. Ineens hoorde ik gejuich in de verte, ik naderde een dorpje en verwachte dat het waarschijnlijk bij de verzorgingspost was maar nee. Na het drinken bijvullen, een hapje eten, liep ik door en hoorde het weer. En aan het einde van het dorpje was het dan zover, een tiental kinderen op een muurtje waar wij als marathonlopers omhoog moeten komen. Wat een enthousiasme, prachtig!
Eindelijk gezelschap
Inmiddels kwam ik aan bij het tweede wijnhuis waar we weer doorheen liepen. Op het einde daarvan kwam ik bij een nis uit waar al heel lang (gokje 60-80 jaar?) wijnflessen lagen, helemaal onder het stof. Ik stopte om een foto te maken en ineens hoor ik achter me een vrouw iets in het Engels zeggen. Dat was tegelijkertijd mijn teken dat ik even met haar een gesprek kon gaan houden, want zo alleen hardlopen zonder te praten met je medelopers is ook wat saai.
En zo liep ik ongeveer 15 kilometer met Helen. Ze loopt normaal meer triathlons, haar man liep achter ons, ze is ook betrokken bij Parkrun net als ik en zo hebben we nog meer met elkaar gekletst over van alles en nog wat. Het scheelt wel, alleen lopen kan heerlijk zijn maar als je regelmatig pittige korte klimmetjes maakt vind ik het wel lekker dat ik dat met iemand kan delen tijdens een wedstrijd. De kilometers vlogen voorbij maar net na de 40 kilometer draaide ze om, ze wilde haar man tegemoet lopen om samen te finishen. Prima, ik kende de route daar al omdat we die eerder met onze groep al hadden verkend en zo ging ik alleen verder. Vooraf had ik gezegd dat ik halverwege en bij de hoge brug bij Sondria me zou melden in de app, dan wisten ze dat ik er aan kwam. En dat deed ik dus toen ik de brug zag.
De laatste kilometer
Redelijk vermoeid moest ik wel na de brug een slingeren afdalend pad op, niet zoals we hadden verkend. Daarna kwamen we op een slingerend onverhard pad uit. Ik probeerde eerst gewoon rustig te lopen maar niet lang daarna koos ik toch meer voor de ik-gebruik-mijn-potentiële-energie-methode. Dus ietsje de zwaartekracht gebruiken voor het afdalen en niet voor het remmen. En zo kwam ik bij de stad uit, over het asfalt, linksaf het centrum in. Beetje heen en weer door de smalle straten en uiteindelijk bij de kerk tussen de dranghekken door richting de laatste meters naar de finish.
En ik had in dat stuk het emotioneel wat zwaarder. Dat overkomt me soms, je loopt met hoge inspanning een langere afstand en dan ineens denk je; ik heb een maand geleden voor het eerst covid gehad. En er zijn veel mensen die hier veel last van hebben gehad, het was voor mij een verkoudheid op een aardige vermoeidheid na. Maar alle trainingen boven de 20 kilometer waren echt een stuk zwaarder voor mij, en nu liep ik met 1800 hoogtemeters een marathon uit! Dat realiseerde ik me, ik ga over die finish, ik ga dit gewoon doen. En het was niet makkelijk maar ook niet mijn zwaarste race. Ik kan het weer!
Ik had mijn GoPro al in mijn hand en heb die finishroute ook vastgelegd. Ik zag nog een paar van onze groep maar ik was ook bezig met mijn “laatste beetje energie” naar de finish te komen. Alleen nog de verhoging op en ik was er!
Na de finish kreeg ik nog een microfoon voor me, de organisatie zag dat ik niet uit Italië kwam en werd meteen in Engels “geïnterviewd”. En ik zei dat ik genoten had van de wedstrijd maar die hoogtemeters. Hoe kan ik die nu in Nederland trainen! (gelukkig gaat me dat nog redelijk af want dit jaar heb ik tot nu toe nog de meeste hoogtemeters ooit hardgelopen). Na de finish was het even wachten op Dafne en die kwam natuurlijk zo fris als een hoentje over de finish.
Conclusie: Valtellina WineTrail; ga je alleen voor de wedstrijd dan is het vele verharde naar mijn mening wat teleurstellend. Maar doe je zoals ik het als een lang weekend genieten van de omgeving, wijnproeverijn en als afsluiting de wedstrijd. Dan is het best mooi om mee te maken. En je kan dit gewoon via Limburg Wine boeken. Patrick is een hele fijne gastheer, spreekt beter Italiaans dan ik en probeert voor iedereen het beste trailuitje er van te maken!
