Dit jaar stond er voor het eerst sinds 2012 weer een marathon in mijn agenda. Twee keer eerder heb ik al een marathon gelopen en twee keer eerder had ik gezegd dat ik die niet nog een keer wilde doen. Met mijn tweede marathon had ik namelijk mijn doelen die ik had gezet al gehaald dus waarom zou ik moeite doen voor iets waar ik weinig plezier uit haal? Maar vorig jaar ging ik weer langere afstanden lopen, op een donderdagavond 25 kilometer doen en zo. Lekker in het donker overigens want het was nog winter toen.
En na twee hamstringklachtjes kwam dit jaar de trail om de hoek kijken. Eigenlijk liep ik al erg graag in de bossen en over de heidepaden en nu ging ik ineens (ook dankzij Dafne haar enthousiasme) aan trail wedstrijden mee doen. Heerlijk, een paar keer 28 en 30 kilometer trail gelopen als training voor een marathon!
Weer een marathon
Goed, de marathon. De keuze was gevallen op de Berenloop, een bekende wedstrijd die op Terschelling plaatsvindt. Dus na onze zomervakantie ben ik langzaamaan begonnen met de training hiervoor. Mijn laatste marathon was alweer 5 jaar geleden, Eindhoven 2012, dus kon ik niet echt meer terugvallen op mijn gevoel. Maar ik was van plan het zelfde schema aan te houden omdat die wel beviel. De enige wijziging in dit schema was dat ik ging proberen structureel op vrijdag een uurtje rustig hard te lopen om zo het weekgemiddelde omhoog te krijgen.
De start
De start ging goed, iets boven mijn beoogde tempo begon ik aan de eerste kilometers. Eerst het dorp door en daarna eerst via de kust en daarna het middenland op weg naar het oosten. Ik liep ongeveeer 5.25 minuut/kilometer, een klein stukje sneller dan de 5.34 die ik van plan was. Ik wilde namelijk op ongeveer 3.55 uur gaan richten als eindtijd want dan kon ik als ik me goed voelde nog proberen onder mijn PR te komen en als het wat minder ging gewoon zonder problemen uitlopen. Met 5.25 min/km zou mijn eindtijd ongeveer 3.49 worden en liep ik dus al op PR tempo.
Pfff
De route viel mij persoonlijk wat tegen, vrijwel alleen maar fietspaden van asfalt. Ik had gehoopt op schelpenpaden, die heb ik vrijwel niet gezien. En natuurlijk ben ik al wat verpest met de mooie Veluwe hier op loopafstand. Op ongeveer 17 kilometer zaten we op het verste punt van de route en was het inmiddels lekker winderig. Hier liep ik inmiddels voorzichtiger want mijn rechterhamstring ging voelen. Niks ernstigs maar je wilt toch ook niet uitvallen. Door de stevige wind was ik wel wat afgekoeld en ik begon het frisjes te krijgen. Meestal heb ik daar niet zo'n last van dus weer een dingetje wat niet lekker ging.
Dus toch
Op de 28 kilometer aangekomen had ik inmiddels besloten om de wedstrijd uit te gaan lopen in plaats van op wedstrijdtempo naar de finish te gaan. Niet lang daarna kwam ik bij het strand uit waar ik even over de duin heen wandelde om meteen ook even wat te eten, als ik toch daar tijd voor heb. Het strand viel mij reuze mee, het was niet flink hard maar je zakte er zeker niet in weg. Die 2,5 kilometer gingen dan ook vlot voorbij. Hierna even weer de duin over wandelen, bij de drankpost een bekertje AA en een bekertje cola opdrinken en daarna weer voorzichtig hardlopen. Ongeveer een halve kilometer daarna voelde het weer even niet goed en ben ik weer gaan wandelen. Met mezelf sprak ik af dat wanneer ik weer ging hardlopen ik dit minimaal een kilometer moest gaan volhouden. Anders ging het wel heel lang duren voordat ik bij de finish zou komen. Maar eerst even rekken, geen idee waarom ik dat niet meteen bij de eerste keer wandelen had gedaan. Dertig seconden "omlaag hangen", de hamstring rekken en toen begon het hardlopen weer. Eerst rustig maar langzaamaan ging ik telkens sneller.
De kilometer was inmiddels ook allang voorbij en ik kwam weer op bekend terrein bij het dorp uit want de dag er voor hadden Dafne en ik daar gewandeld. Wetende dat het einde in zicht was bleef ik telkens ietsje harder lopen. Op anderhalf kilometer voor de streep stond een boog en een speaker. Toen ik me zelf daar omgeroepen hoorde en het handjevol enthoussiaste mensen langs de kant me zag aanmoedigen liep ik ineens op/met vleugels. Vlak daarna kwamen we bij de binnenstad aan, via smalle straatjes met de kroegjes waar veel mensen aan het genieten waren van een drankje en vol enthoussiast lawaai aan het maken waren. Heerlijk! Toen de laatste bocht, rechtsaf naar de Brandaris toe, over de rode loper, telkens dichterbij de finish.
(Na) de finish
Direct na de finish, na het krijgen van de medaille, vroeg ik waar de massages waren. Dit was in de brandweerkazerne en die was weer op geen 100 meter van de finish (en ons hotel). Gelukkig viel de klacht mee, al had deze voldoende invloed op mijn loopgenot en mijn eindtijd gehad. Dafne had ik geappt waar ik was en die kwam me toen ze gefinished was (en de telefoon bekeken had) langs. Ze heeft ook nog mijn Berenloop shirt opgehaald, die was ik in mijn "stress" helemaal vergeten.
Bezinning
Nu, 6 dagen later, heb ik de wedstrijd een plekje gegeven waardoor ik met tevredenheid terug kan kijken. Ja, het is niet gegaan zoals ik gehoopt had. Nee, ik heb zoals het er uit ziet geen echte blessure er aan over gehouden.Maar ik moet wel blijven rekken. En die Berenloop, die heb ik toch mooi weten uit te lopen! Het volgende doel is een halve marathon bij Vaals met meer dan 1000 hoogtemeters en ik vermoed dat ik daarin meer plezier ga vinden. Oh ja, mijn tijd, ik heb een tijd van 4:02:30 uur neergezet. Mijn tweede tijd ooit! (van de drie...)
