Dit maal een kort verslag. In september 2018 stond voor mij de Freedomtrail in de agenda. In februari had ik samen met Michiel hiervoor al ingeschreven. Ons plan was dat wij gingen samen voor de 44 kilometer waardoor we ons meteen ultralopers (*kuch*) kunnen noemen.
De start van deze 44 kilometer is op de Ginkelse heide waar we een kort stuk over de zandpaden daar liepen richting het bos aan de oostkant. Het groepje waarmee gestart waren liep langzaam op ons uit maar aangezien wij deze trail als luxe lange training liepen maakte dat voor ons niks uit.
Voor mij was deze trail niet een succes, na ongeveer 15 kilometer kreeg ik wat last van mijn maagstreek en op de 20 bleek het mijn middenrif te zijn. Een gelletje eten of wat drinken resulteerde in een nogal erg ongemakkelijk gevoel zo vlak onder mijn borstkas. Ik heb Michiel maar door laten lopen, voor mij moest het tempo omlaag want dan liep ik met wat minder last. En natuurlijk wilde ik vooral bij deze niet uitstappen aangezien het een memorial run is van de slag om Arnhem.
De route ging langs paden die ik veelal wel ken, wat het wel iets makkelijker maakte. Ik heb op één moment wandelend een cliffbar gegeten en gewacht met verder hardlopen totdat mijn lichaam geen steken meer gaf en zo ging het ook met de sportdrank die ik bij me had. Hopende dat ik zo voldoende energie had binnengekregen om toch deze trail uit te lopen ging mijn uitdaging verder.
Via de begraafplaats bij Oosterbeek waar we een kruisje konden zetten gingen we door, Arnhem in. Het afdalen werd ineens pijnlijk voor mijn linkerknie. Nee, deze trail maakte het me niet makkelijk maar wandelend afdalen ging wel. Uiteindelijk kwam ik op de Rijnkade uit, na een korte emotionele knuffel met Dafne die een stukje voor de finish me stond op te wachten was het nog even "vol gas" richting de finish.
Inmiddels zijn we drie weken verder. Mijn knie speelde op bij mijn eerste gewone training door Sonsbeek/Zypendaal door het hoogteverschil. Een bezoekje aan de fysio staat gepland. Verder ben ik blij dat ik wel door kon lopen op een langzamer tempo. Wat geholpen heeft was het praten met de vrijwilligers van de trail en de deelnemers. Wat nu precies de pijn heeft veroorzaakt weet ik niet. Ik at wel meer in de 2 dagen voor de trail maar alleen wat ik normaal ook eet. En achteraf lijkt het altijd minder erg, gelukkig kon ik de afstand wel zonder echte problemen aan.
Op naar een volgende minder zware uitdaging! Minder zwaar omdat ik eerst wil dat mijn lichaam weer daar klaar voor is want ik wil het hardlopen nog graag lang volhouden!