Het kostte ongeveer 6 maanden trainen, een lastige blessure en andere uitdagingen maar op 9 juli was het dan eindelijk zover dat ik samen met Dafne kon starten op de Lakeland Ultra 100k! Een goed gevoel qua uitlopen had ik de laatste weken niet, ik had het gevoel dat mijn trainingsachterstand het lastig maakte om de 100 kilometer uit te lopen. Daarom hadden we afgesproken dat ik sowieso de eerste uren bij Dafne zou blijven. Ook wel lekker om niet in je eentje door de nacht te lopen.
Ons verblijf
We verbleven op wandelafstand van het start- finishgebied in een alleraardigs Engels hotel-restaurant. Het eten was er… Brits. Voor ons gevoel wat vet, maar niet onaardig als je niet van plan bent een 100 km te gaan lopen. En ik genoot wel van de plaatselijke biertjes, een laag alcoholpercentage, dus nog goed te doen. En het zat direct aan het Windemere-meer, wat een prachtige plekje was om te genieten van het uitzicht.
Het pakken
Voor onderweg had ik een nieuw racepack gekocht, de Black Diamond Distance 15 liter. En achteraf kan ik zeggen dat ik de vele opbergzakjes van de Salomon racevesten hier erg in mis, en ook een goede manier om een waterreservoir te kunnen gebruiken. Maar goed, in het racepack moest in ieder geval de spullen gepakt worden die verplicht zijn om mee te nemen op de ultra. Denk aan hoofdlamp. regenkleding (met gelijmde naden), reserveshirt met lange mouwen, reep en water die je bij de finish nog over moet hebben (bedoeld voor noodsituaties) en nog wat andere zaken. Daarnaast waren er 9 checkpoints (CP) waar we onderweg langs zouden komen en per CP hadden we een zakje met etenswaren gemaakt die deels in de racepack ging en deels in de drop bag die we op CP5 konden laten afgeven en daar gebruiken. In de drop bag had ik ook reserveschoenen, kleding, vloeibare voeding en nog meer gedaan. Je kan het in ieder geval maar tot je beschikking hebben.
Vlak voor de start
Waar ik zelf erg veel zin in had was de start om 00.01 uur. Op vrijdag heb ik geprobeerd het rustig aan te doen en af en toe even op het bed te gaan liggen in de hoop even kort een powernap te kunnen doen. Dus daar stonden wij ultragekken vlak voor twaalven. We werden in de last minute uitleg nog omgeroepen, dat er ook Nederlanders aanwezig waren die meededen en waar we in de groep stonden. Tja Dafne was op Social Media lekker bezig geweest met wat foto’s dus we staken onze poles even de lucht in en kregen een applaus. Hadden we ons niks achterin de groep verstopt.
Startschot
En toen was het aftellen en klonk het startschot! Met onze ongeveer 120 deelnemers kwamen we in beweging. Het park uit, een stukje door het dorp Ambleside om daarna aan de eerste klim van vele te gaan beginnen. Die eerste begon nog op het asfalt maar ging daarna over in een onverhard pad en direct nadat het genoeg begon te stijgen gingen we wandelen en pakte ik mijn poles er bij. Het is mijn eerste 100 km en ik wil mijn energie tot het einde kunnen gebruiken. Dus die poles helpen daarbij met het klimmen.
Toen we het dorp uitliepen was het ook direct donker, dit is voor mij het grote genieten want ik vind in het donker hardlopen best prettig. De grote groep lopers voor ons dunde uit. Telkens waren er minder lichtjes in de verte te zien. Bizar wat een tempoverschil al meteen. Maar ik vond het niet erg, de twee heuvels op waren zo heerlijk om te doen. Alleen het afdalen waar ik hoopte op lekker door kunnen hardlopen ging niet echt op. Het pad was redelijk vol met losse stenen. Op een normale training zou ik de gok wel wagen maar nu was het gewoon rustig wandelend omlaag gaan de veiligere keuze.
Sluitloper
De eerste CP kwam in zicht, van ver al want het was het enige gebouw met nog de lichten aan want het was tenslotte al 2 uur in de nacht. Toen we binnenkwamen bleek de sluitloper achter ons te zitten. Ik heb toch maar gevraagd of wij echt de laatste lopers waren, maar “helaas” was dit het geval. Het maakte me overigens niet uit, we waren mooi ruim voor de cut off tijd en konden zonder problemen door. En we liepen natuurlijk direct het donker in en het was even verderop bij het ingaan van een weiland even onduidelijk welke richting we uit moesten want we zagen geen markering meer. Dus de hoofdlamp ging even van minimale naar op volle kracht en we gingen zoeken. Gelukkig zag ik in de verte ons routevlaggetje oplichten en konden we de route vervolgen.
Dus we begonnen aan onze derde heuvel en zagen in de verte nog drie hoofdlampen voor ons opschijnen, dat is een mooi mikpunt om te zien welke kant je uit moet lopen. Na het passeren van een hekje, met alweer een andere slotlogica, scheen ik nog even naar achteren of ik nog iemand achter ons kon zien en zag vele ogen naast me ineens oplichten. Liepen we gewoon op een paar meter van een groep schapen die niet net ver genoeg van onze lampen zaten om verstopt te blijven. Dit was echt even een mooi momentje.
Bijna bij de zonsopkomst
Het grootste gedeelte van deze heuvel ging redelijk makkelijk omhoog wat een verrassing was want volgens ons kaart was deze klim wat steiler dan de vorige. Maar ik klaag niet hoor! En terwijl we zo aan het klimmen zijn neem ik de omgeving in me op en het valt me op dat ik weer redelijk in de verte kan gaan turen, het is inmiddels nog maar vlak voor 3 uur en toch wordt het al licht. Eerlijk gezegd vond ik deze heuvel heerlijk omhoog klimmen, de lampjes in de verte kwamen ietsje dichterbij en Dafne en ik kletsten nog lekker met elkaar. Dichterbij de top zag ik bovenop een vierkant staan wat ik associeerde met een pick-up of zo, maar het vooruitzicht dat bovenop een weg liep stond me niet echt aan eerlijk gezegd. We klimmen door en zagen de lopers voor ons redelijk dichterbij komen. En vlak onder de top, over een zigzaggend pad liepen we eigenlijk al op een tiental meter van de personen voor ons. Toen we bijna boven waren zag ik dat het vierkant gewoon een oud gebouwtje te was.
Marshalls
Wat me daarboven mij verbaasde was dat daar een marshall stond. Wat een plek zeg om iemand neer te zetten, het is een aardig stuk lopen van beide kanten uit. Maar het was een warm welkom van deze marshall, hij legde de route in de afdaling uit want er waren al eventjes ook rode pijlen zichtbaar naast de gele van onze route. Die rode was die van een andere loopwedstrijd die ook plaatsvond later op de dag. Op de vorige klim stond ook een marshall op het hoogste punt. Echt mijn hoedje af voor deze vrijwilligers, een afgezonderde locatie midden in de nacht met op het einde een paar trailers waar je nog op moet wachten. Maar wel goed georganiseerd.
Nu echt, de zonsopkomt
Na de top van heuvel 3 bereikt te hebben konden we natuurlijk gaan afdalen. We liepen een 30 meter achter een aantal mensen voor ons. In eerste instantie dacht ik nog dat het mensen van die andere race waren maar ineens herkende ik de kleding van een vrouw die ons eerder had ingehaald, toch ook 100 km deelnemers. En op dit punt begon ik me te verbazen want normaal gezegd doet Dafne het heuvelaf wat rustiger aan omdat ze de ondergrond wat minder vertrouwd. Maar hier “vlogen” we op de mensen voor ons af en een stukje later konden we ze passeren en liepen we meteen op een aardige afstand op hun. Goed bezig Dafne!
En nu kwam ook het mooiste aan deze afdaling want de zon kwam echt op, de wolken in de lucht werden roze, de plassen water en het meertje voor ons werd roze. Echt dit was zo mooi moment op de dag, keihard genieten! Natuurlijk nam ik de tijd om dit ook even vast te leggen voordat we weer verder gingen afdalen want ons derde CP kwam er al weer aan!
Daar aangekomen was het weer zakjes voeding voor de komende kilometers klaarzetten in het racepack, even wat eten van de CP pakken, water bijvullen met voeding er bij en vooral midges wegslaan. Het was daar namelijk windstil en dan komen die vervelende beestjes in grote getallen op je afvliegen. Het was dus alles snel klaarmaken en snel door om die beestjes maar kwijt te raken.
Vlak voordat we weg liepen kwam één van de dames achter ons ook aanzetten en vloog de CP zelfs voor ons al door. We hadden eerder in de nacht al even met haar gekletst, ze wandelde in het donker omdat ze hardlopen niet aandurft maar heeft een tempo omhoog die hoger ligt dan de onze. Maar met heuvelaf hardlopen halen wij haar dan weer in, net als nu want we liepen nu vlak maar nog steeds door zwermen midges heen.
Zoeken
En daarna ging het eigenlijk ietsje mis. De markering was namelijk echt weg en er was een keuze tussen op een grasveld omhoog lopen, een duidelijk pad, of rechtsaf een duidelijk pad op. Dit was voor mij het moment om de route op mijn horloge in te gaan laden en daar de plattegrond met route te gaan bekijken. Het was alleen even kort twijfelen omdat het leek alsof de route tussen deze twee paden in lag maar uiteindelijk bleek rechtsaf de juiste keuze te zijn, we liepen dan ietsje van de route op mijn horloge af om daarna weer er naar toe te gaan lopen.
Zo liepen we ineens met vijf personen, wij tweeën, de snelwandelaar en ook het stel daarachter was bijgekomen. Maar we liepen in ieder geval goed en dat was het belangrijkste. Vanaf dat punt kwam de route uit in een gebied helemaal vol met varens en was ons onverhard pad redelijk bezaait met stenen waardoor hardlopen wat lastiger werd. Om omgeklapte enkels te voorkomen hebben we daar ongeveer 5 kilometer gewandeld wat niet bepaald goed was voor ons humeur. Je loopt vlak maar het is lastig om goed hard te kunnen lopen over die ondergrond en het schiet dus dan niet op. Maar goed, de ondergrond werd uiteindelijk weer beter en we konden weer gaan hardlopen
Stukken asfalt
Inmiddels waren we op het asfalt uitgekomen en gingen op pad richting ons derde CP, het duurde alleen wat langer dan we hoopten. Uiteindelijk wisten we dat we in de buurt kwamen toen we zagen dat de vervolgroute naast onze weg lag en even verderop was inderdaad onze CP. Snel naar de toilet, weer een wissel met eten en drinken, even snel wat koffie drinken en wat eten pakken en dat al wandelend opeten. We kwamen nu langs een beekje te lopen waar we niet veel later ook overheen moesten en we kwamen weer op asfalt uit. Hier begon ik duidelijk te merken dat de hak van mijn schoen weer in mijn achillespees hakte. We stopten even en ik plakte een paar lagen sporttape en we konden weer door.
Na een stukje onverhard kwamen we weer op het asfalt uit en liepen door het dorpje Asham waar inmiddels al wat inwoners wakker waren. Het zag er daar in ieder geval pittoresk uit. Toen we het dorp verlieten hadden we weer prachtige uitzichten over een glooiend landschap en daar stond ook weer een marshall. We hebben even kort gekletst en gingen eindelijk weer een graspad op. Een heerlijk mooi gebied lag voor ons!
En toch ging het mis
Zo liepen we in het weidse glooiende landschap met een geweldig uitzicht over de regio. Maar op dat moment was ik toch in gedachten. Want mijn achillespees werd telkens gevoeliger en al iets pijnlijk. Dit voelde niet goed en er moest nog meer dan 50 kilometer afgelegd worden. Het werd in mijn hoofd al een discussie. Wat is verstandig, proberen om nog op CP5 te komen en daar mijn andere trailschoenen aan kunnen doen? Maar dat is toch nog wel zeker 15 km verder, hoe voelt het dan aan? Stoppen misschien? Niet leuk maar om nu mijn achillespees dusdanig kapot te gaan maken om alleen deze ultra uit te kunnen lopen, is dat het waard? Ik liet nog niks merken aan Dafne, want als ik ga stoppen zal zij alleen verder moeten gaan. Onze gezamenlijke uitdaging wordt dan alleen die van haar.
Maar een kilometertje verder was ik er uit, ik gaf aan dat ik er weinig vertrouwen in had en dat ik waarschijnlijk zou gaan stoppen. En in kilometer 46 was het dan zover, dit ging hem niet worden. Ik gaf Dafne een omhelzing, wenste haar veel succes en liet een traan en een snik. Iets overdenken is één ding, daadwerkelijk stoppen doet toch even pijn. Een half jaar van voorbereiding, 2 jaar uitkijken naar deze wedstrijd, het zo genieten van de omgeving en onverwacht zoveel vertrouwen hebben in mijn benen en dan door zo’n kloteschoen moeten stoppen. En ik kan het alleen mijzelf kwalijk nemen, want ik had ook mijn andere paar schoenen aan kunnen doen die 2 CP’s verder op me liggen te wachten.
Maar het was goed zo. Dafne verdween langzaam in de verte, ik ging even op een grote steen zitten en het verwerken. Maar verdorie, wat had ik toch een ge-wel-dig uitzicht. Ik maakte mijn veters van mijn linkerschoen los en zorgde er voor dat de schoen losjes zat, op die manier werd mijn achillespees niet verder belast en ging wandelen.
Een wandeling van 5 kilometer naar het volgende CP, proberen zoveel mogelijk nog te genieten van de omgeving, wat foto’s maken. Na iets van ruim 3 km brandde de zon toch wel erg hard en Dafne had de zonnebrand mee dus ik ging af en toe wat hobbelen en zo kwam ik na 51 km op mijn eindpunt aan, CP4. Ik stopte mijn dipper in het apparaat om me te melden op CP4 en gaf daarna aan de vrijwilligers aan dat ik me overgaf aan een DNF.
Did Not Finish
Daar heb ik ook de laatste deelnemers van de 100 km zien binnenkomen, ik heb even met ze gekletst. Vooral met onze wandeldame en de tailrunner. Uiteindelijk na een half uurtje wachten of zo kwam mijn vervoer, een aardige man die me in de bestelbus over smalle wegen met regelmatig even stoppen vanwege tegenliggers. In plaats van terug bracht hij me naar CP5 waar ik door iemand anders naar de start/finishlocatie gebracht zou gaan worden. Mijn verrassing was groot dat toen ik net met een andere uitstapper stond te praten dat Dafne ineens aan kwam, toch even leuk. Omdat hier onze dropbags stonden heb ik geholpen haar trailpack opnieuw te vullen, drank aan te maken en zo. Toen was het en kus en ging ze weer op pad voor de laatste 40 kilometer en kon ik, met drie andere 100 km uitstappers, in een pick-up, teruggebracht worden. Gelukkig was de man zo vriendelijk om mij bij ons hotel af te zetten want ik had beide dropbags ook mee terug genomen. Dat scheelde een mijl wandelen met twee extra tassen met ook nog mijn mijn eigen trailpack om.
Na een broodje hamburger eten, een DNF-biertje drinken en douchen heb Ik even op bed gelegen, maar slapen zat er niet in. Dus ben ik uiteindelijk maar terug naar de start gewandeld. Mijn weghardloopschoenen kon ik niet aandoen, dat was nog best pijnlijk qua achillespees. Maar mijn minimalistiche schoenen van Xero zaten prima! De hak is wat lager en breder dus de achillespees werd niet op het pijnlijke punt geraakt. Zo kon ik dus nog een aantal uren de finishers van verschillende afstanden toejuichen.
Dafne en ik bleven in contact, ze gaf door wanneer ze bij het volgende CP aankwam en wat haar verwachting was voor de volgende aankomst. Zo was het eindelijk naar CP9 dat ze rond 22.00-22.30 zou finishen. Ik bleef in het finishgebied wat heen en weer wandelen want eindelijk begon ik toch wat moe te raken na een nacht niet slapen en 9 uur hardlopen. En precies op het verre punt hoorde ik de toeschouwers weer applaudisseren voor een loper en ik ging weer naar de finish terug. Maar het was Dafne die “gewoon” 21.43 uur hardlopen over 104 kilometer finishte! Kon ik alsnog een sprintje naar de finishlijn maken voor een finishfoto.
Terugkijkend
Al met al kijk ik wel tevreden terug op deze 100 km ultratrailpoging. Nee, ik heb de finish niet gehaald. Maar na 51km in 9 uur trailen waren mijn benen nog steeds “fris” en mijn motivatie goed. Fysiek heb ik het vermoeden dat ik die finish ook wel had gehaald als mijn achilles niet was gaan opspelen. Ik heb ook geen spierpijn gekregen of andere pijntjes, het valt mij echt mee hoe ik uit die korte ultra gekomen ben. Of ik nog eens een poging ga doen voor een 100 km? Misschien, op dit moment wil ik liever even wat kortere wedstrijdjes doen met hoogtemeters om sneller te kunnen lopen en het ook kunnen genieten van mooie afdalingen op tempo.
Bedankt
Ik wil graag de organisatie en alle vrijwilligers nog(maals) bedanken. Een verrassing waren de marshalls boven op de heuvels. Ik snap wel waarom daar iemand staat maar ik had het gewoon niet verwacht. Onderweg ben ik alleen maar vriendelijke en hulpzame vrijwilligers tegengekomen. Bedankt!