Nadat ik vorig jaar aan de Sint Thomas Trailrun had meegedaan aan de 28 kilometer, was het dit jaar tijd voor de 55 kilometer trail. Dit kwam eigenlijk omdat ik meedoe aan de Duivelse Uitdaging en ik daarvoor nog een 42km moest hardlopen. Aangezien er geen trails in de buurt met die afstand georganiseerd worden, werd het dus een 55km.
Vroeg opstaan
De dag begon te vroeg, de start is om 08.30 dus op tijd eten en die kant uitrijden. Mijn animo was nog heel ver te zoeken, ik had de hele week al weinig zin om hard te lopen, en ik deed alles op de automatische piloot. Ik opteerde nog om anders maar de 33 kilometer te gaan lopen, met frisse tegenzin. Of gewoon helemaal niet lopen.
Eenmaal bij de sporthal aangekomen liep ik met Dafne naar het startbureau en haalde mijn startnummer op en plaatste die op mijn trailvest. Ik zag Sander daar ook zitten en had het over het totaal geen zin hebben. Maar goed, Dafne zei dat ik onderweg ook prima de 33km route kon volgen of eerder kon afkorten, dus ja daar stond ik dus aan de start.
Op pad
En als ik start wil ik in ieder geval een goede poging doen om de trail uit te gaan lopen. De eerste kilometers waren voor mij dus vooral gericht op een lekker ritme zien te vinden, me even niet bezig houden met anderen en vooral, het plezier in de trail te gaan vinden. Klein voordeel, door de vele regen was de route veelal een modderpoel en dat vind ik meestal wel leuk. En er zaten toch best wel wat smalle paadjes in, dus dat hielp ook wel weer.
En zo kwam het dat ik toch lekker ging lopen, ik ging ook wat sneller lopen, ik kwam uit bij een plas van iets van 10 meter lang en had best frisse voeten toen ik er weer uit kwam. Vond ik wat apart aangezien het ook ongeveer 10 graden was, niet bepaald koud.
Bij de eerste verzorgingspost zag ik Sander weer, even wat banaan pakken, wat snoep, wat drinken en samen weer door. De kilometers vlogen daarna wel lekker snel, de gesprekken vielen niet stil. De kilometers “vlogen” voorbij. Nou ja, vliegen, door het natte weer waren de weilanden best pittig. Je zakte namelijk vaak best wel weg, wat natuurlijk meer energie kost om je voeten weer uit het weiland te trekken. Op de route was het dus ook vaak zien waar je het minste extra energie aan kwijt zal raken. Op een smal pad over een weiland zette ik mijn voet neer en gleed bijna meteen een heel stuk opzij. Dus daar ging ik ineens onderuit, even lachen, handen even wassen in de plassen van het weiland, en weer door.
De omstandigheden
Naast het inzakken in de weilanden waren er ook plassen, modderpoelen en ook nogal harde wind. Zo kwamen we ook uit op een stuk langs de Tsjonger, lekker wind mee. Je zag de golven in het kanaal gaan. Maar een stuk verderop de route kwamen weer bij het kanaal uit, deze keer met wind tegen en regelmatig heerlijk drassig. En deze keer geen kort stukje maar in totaal zo’n vijf kilometer inclusief een verhard einde.
Alleen verder
Voordat ik weer bij het kanaal was aangekomen had ik afscheid genomen van Sander, ik was al te moe en ging over op standje uitlopen en hij liep lekker vlot door. Ik mocht van mijzelf wat gaan wandelen als ik binnen 10 km van de finish kwam. Het kwam uiteindelijk neer op vooral wandelen door de waterige, zuigende weilanden. Het was een mooi spelletje van proberen zo min mogelijk energie te verkwisten aan de omstandigheden.
De laatste paar kilometer naar de finish werden wel ietsje zwaarder, maar ik begon de route weer helemaal te herinneren van vorig jaar en wist wat er aan zat te komen. Door een greppel, stukje heen en weer tussen de struiken, weer door een greppel (verrek, ik sta tot mijn bovenbenen in het water!) en uiteindelijk de laatste paar honderd meter naar de finish.
Het laatste stukje
Wat ik uren eerder niet had verwacht gebeurde nu, ik finishte op de 55km (ook al was hij op mijn horloge 54,5km). En terugkijkend op de trail was het (stiekem) weer een fijne trail. Het was pittig door de harde wind, maar de voorspelde regen bleef uit. De gehele trail was het droog en daar was ik echt heel blij mee want dan was het wel een stuk zwaarder geworden.
Toen Dafne binnen was hebben we nog even in de sportkantine gezeten, ik kletste nog even met de twee die mij twee kilometer voor de finish inhaalden, we hebben zeker 30-35 km bij elkaar in de buurt gelopen, en daarna toen Dafne omgekleed was hebben we samen nog ons drankje genomen. Omdat het de tiende editie is, werd de organisator ’s ochtends bij de start getrakteerd op een taart. En laat er nou nog een paar stukjes over zijn geweest, we kregen dus nog wat taart voordat we weer richting huis vertrokken.
Achteraf was de inspanning nog te overzien geweest, geen spierpijn, wel wat moeizaam uit de auto stappen en de rest van de dag niet heel soepel. Maar de dagen daarna zonder problemen op mijn rechterachilles na. Ik vermoed dat dit ontstaan is door de vele zuigende ondergronden waardoor ik meer kracht gebruikte om er uit te komen, waardoor de schoen wat harder op de pees telkens terecht kwam. Ik heb dus daarna rust gepakt om die pees weer te laten herstellen.
Conclusie
De Sint Thomas trail is een fijne trail om aan mee te doen. Fryslân, dus erg weinig hoogtemeters. Fryslân, dus weilanden. Alle vrijwilligers staan met enthoussiasme je te helpen. Bij de verzorgingsposten, bij het oversteken van een weg, in het start/finishgebied. Mocht je nog een trail in het noorden van Nederland zoeken, dan zit je bij de Sint Thomas trail wel goed!
