Eindelijk was het dan zover, niks 20, 30 of 40 kilometer lopen maar gewoon ruim 63 kilometer! En dat op ons geliefde Ameland, bij de Vuurtorentrail. In de twee jaar hiervoor hebben we al aan de overige afstanden deelgenomen (18 km in het eerste jaar en 12 & 35 kilometer het jaar daarna), dus nu de langste en meteen een ultra! In de week er naar toe waren de voorspellingen niet geweldig, kans op regen en harde wind. De wind vond ik zelf minder erg, als het maar lang droog zou blijven. En achteraf kan ik zeggen dat we maar een paar druppels hebben gehad tijdens onze afstand. Dit terwijl de ochtend er voor het nog aardig regende.
Zorgen maakte ik me niet heel erg, met drie 40+ kilometers als oefening in de benen zou het uitlopen toch moeten lukken. En het liep ook allemaal best lekker die dag, samen met Mark die ik ken van de Kill the Hill trainingen van Dorethea. Die herkende ons voor de wedstrijd, humor dat je ineens een bekende tegenkomt. De route ging eerst na de start naar de zuidkant van het eiland om daar het strand op te gaan en zo weer naar de noordkant van het eiland te komen. Op ongeveer 12 kilometer kwamen we op onze eerste verzorgingspost. Na een korte eet- en drinkpauze daar gingen we verder op pad.
Rustiger aan
Bij de tweede verzorgingspost gaf ik aan dat ik op een iets langzamer tempo verder zou gaan. Mark liep ongeveer een grote teen sneller dan mijn comfortabele tempo en aangezien het een flinke afstand zou gaan worden vandaag wilde ik liever voorkomen dat ik op het einde daar last van zou gaan krijgen. Niet dat hij ineens van me wegliep, tot net over de helft liepen we tot minder dan 100 meter van elkaar. Maar ik kon wel mijn eigen tempo kiezen. Ook had ik al een paar kilometer het gevoel dat de hak van mijn schoen in mijn achillespees drukte.
Verrassing, een bloedneus
Het punt dat we echt uit elkaar kwamen te lopen was op bijna 33 kilometer, ik zat aan het elastiek toen ik iemand inhaalde. En zodra ik hem voorbij was merkte ik dat ik een bloedneus had. Gelukkig had die man een zakdoekje voor me, het enige was even rustig wandelen en hopen dat de bloedneus snel over zou zijn. Op dat punt kwam ik ook bij een betonnen fietspad uit, geen gekke stukjes op en neer maar het was wel mogelijk om met lage inspanning rustig hard te lopen.
Niet lang daarna had ik het vertrouwen dat mijn neus mee zou gaan werken en namen we een afslag een kwelderachtig terrein in. Dit was een mooie stukje op de route maar ook zwaar. En glad, elke stap die je nam kon je ineens wegglijden. Nee, mijn trailschoenen waren hiervoor ook nog niet voldoende. Rustig wandelend ben ik verder gegaan, af en toe mijn schoenen schuddend om de vastgekoekte slijk er af te halen. Inmiddels was ik al een tijdje met mijn linkerbeen anders aan het inzetten om te voorkomen dat mijn achillespees snel zou gaan opspelen. Spijtig genoeg werkte dat niet goed genoeg.
Nadat we weer op singletracks uit waren gekomen, op- en neergaand door het landschap, probeerde ik rustig door te gaan. Af en toe de "klimmetjes" te wandelen werkte eventjes en op die manier en zo kon ik bij de volgende verzorgingspost komen. Op dat moment had ik bijna een marathon afgelegd. Ik pakte mijn rust bij de verzorgingspost en at zoute pinda's. Mijn animo om te eten tijdens het lopen was erg ver te zoeken maar die pinda's gingen er wel in. Het was wel even lekker om met de vrijwilligers te praten, even cola te drinken en weer zin in de laatste 20 kilometer te krijgen. Dus werd het daarna weer tijd om door te lopen.
De route ging door het duingebied, vlakke stukken waren uitzonderlijk. Het waren lastige kilometers, mijn pees werkte niet meer mee en was bijna pijnlijk en inmiddels was waarschijnlijk door mijn aangepaste looptechniek ook mijn linkerknie pijnlijke steken gaan geven. Het gekke is, ook al kon ik op dat moment niet de hele tijd meer genieten toch bleven de uitzichten mooi. Maar ja mijn lichaam, of beter mijn achillespees en knie gaven aan aan dat dit niet meer ging werken. En daar was dan ineens het besef...
Mentaal dingetje...
Tijdens de Great Wall Marathon in China heb ik wel gedacht aan opgeven. Het was daar warm, ik kon niet goed afkoelen en het was daardoor erg zwaar. Maar door (flink wat) rust te pakken kreeg ik de situatie onder controle en kon finishen. Deze keer was het anders. Dit was gewoon het feit dat ik op twee plekken in mijn linkerbeen te veel stress had. Het enige verstandige was opgeven. Het gekke is dat ook tijdens dit typen, bijna een week later, die zelfde emoties licht opspelen waar ik toen vol in zat. Nooit had ik eerder opgegeven in een wedstrijd, nooit was het nodig geweest. Het was niet de eerste keer dat het niet lekker ging maar het werd wel de eerste keer dat ik op ging geven.
In het begin heb ik nog wat gewandeld om het idee van opgeven een plekje te geven. Tranen vloeiden af en toe. Toen ik er aan toe was heb ik mijn telefoon gepakt en heb de organisatie gebeld dat ik graag opgepikt wilde worden. En op dat moment kwamen er ook twee fietsers van de organisatie aan fietsen. Eén van hen heeft het regelen van de bus opgepikt en toevallig was Dafne ook aan komen lopen. Even een emotieel weerzien en daarna was het wandelen naar mijn oppikpunt. Ik werd begeleid door een fietser die zelf drie weken daarvoor tijdens de Legend trail van 250 kilometer op 130 kilometer toch had moeten uitstappen. Het gaf mij op dat moment geen goed gevoel maar ik snapte het wel.
Inmiddels zijn we 5 dagen verder. Mijn achillespees is nog steeds gevoelig maar mijn knie is na het opgeven eigenlijk geen problemen gaan geven. Natuurlijk heb ik nog niet hardgelopen, ik wil wel graag dat mijn achillespees eerst weer goed is. Berusting is er ook, die was er al na een uurtje toen ik naar de finish wandelde om Dafne aan te moedigen. Dubbel was het wel om zoveel mensen nog zien te finishen waar ik een ruim uur daarvoor nog tussenliep. Dafne is drie minuten voor het sluiten van de finish, dus in 8.57 uur binnengekomen. Wat een prachtprestatie!
Op woensdag na de trail ben ik naar de sportmasseur geweest en eigenlijk bevestigde die wat ik zelf al wist. In mijn benen kon ze geen bijzonderheden voelen, alles was goed. Zo voelde ik het zelf ook, ik heb op dinsdag nog geboulderd en heb daar na het opwarmen niks meer in mijn benen gevoeld.
Al met al was het een les. Ik weet nu hoe het voelt om op te moeten geven, na 51 kilometer met nog "maar" ruim 12 kilometer naar de finish. En de volgende uitdaging is alweer gepland, naar daarover later mee. Tijdens de trail heb ik een aantal foto's gemaakt, je kan ze op DEZE LINK vinden.