Verslag van Dafne
Om maar met het einde te beginnen. Ja, ik heb het gehaald!! Met trots heb ik aan het einde van de vrijdagmiddag in de stromende regen mijn medaille opgehaald. Het is me 100% meegevallen. Ik ben blaar- en redelijk pijnloos uit de strijd gekomen. Natuurlijk heb ik wel ergens pijn, maar dat is ook niet zo gek na zo'n inspanning. De afgelopen dagen heb ik een heleboel beelden teruggezien van de Vierdaagse en ik realiseer me steeds meer hoe leuk het wel niet was en dat het eigenlijk toch een hele prestatie is geweest. Ook krijg ik meteen de vraag of ik volgend jaar weer ga. Mijn eerste ingeving is ja, maar daar moet ik nog wel een maar aan toevoegen. Het trainen is leuk, maar hoe dichter je bij de vierdaagse komt hoe langer de trainingstochten en met een meer dan fulltime baan is het flink doorbijten. Maar ik heb het gered en ben echt blij dat ik zoveel kilometers heb gemaakt. Als ik me nog eens verveel dan ga ik eens proberen na te gaan hoeveel kilometers ik nu daadwerkelijk heb gemaakt. Een voorzichtige schatting is tussen de 500 en 600.
Een andere reden waarom ik een beetje terughoudend ben is omdat ik dit jaar weliswaar pijn- en blaarloos ben, maar dit is geen garantie voor volgend jaar. Maar oke, vooralsnog hoef ik me nog niet aan te melden en zie ik volgend jaar wel verder. Zodra mijn voet pijnvrij is ga ik me weer storten op het hardlopen. Ik heb nieuwe schoenen en heb goede hoop dat mijn klachten niet terugkomen. Als ik 160 km zonder rugklachten kan lopen, dan moet het met hardlopen ook lukken. Natuurlijk moet ik mezelf niet overhaasten en heel langzaam beginnen.
Nog even terug naar de laatste dag. Net als dag drie had ik ook de vierde dag nog wel een beetje de zenuwen. Zou mijn voet weer opspelen? Zou ik het halen? Het eerste stuk was nog even doorbijten, pas vanaf Overasselt zou het 'gezellig' worden. Gelukkig had ik geen last van mijn voet en kon ik redelijk genieten van de laatste loodjes. Vanaf Beers zou Hans meelopen naar Cuijk. Leuk! In Cuijk stonden de burgemeesters van Mill en St. Hubert en Landerd waar ik even een praatje mee heb gemaakt. Ook stond er iemand van LanderdTV en moest ik even voor de camera, slik.. Na Cuijk kreeg ik wel even een dip. Dat kwam ook deels doordat ik geen idee had hoeveel kilometer ik nog moest. Uiteindelijk bleek dit nog 12,5 te zijn en dat viel best mee. Ik leefde naar Malden toe waar een collega van mij zou staan. Vanaf Malden was het nog 8 kilometer en dat viel best tegen. Ik begon het zat te worden en had even geen idee hoe ik nog twee uur moest lopen. Gelukkig wist ik toen nog niet dat het nog veel langer dan twee uur zou duren aangezien het op de Via Gladiola behoorlijk langzaam ging. Terwijl de intocht voor een groot deel van de lopers het leukste is van de hele vierdaagse vond ik dit het minst leuke. Misschien komt dat ook wel omdat ik geen idee had dat de laatste kilometers zo langzaam zouden gaan. In ieder geval was het ontzettend leuk om te zien dat er familie langs de kant stond. Met mijn armen vol bloemen legde ik de laatste kilometers af. De bloemen werden behoorlijk zwaar. Gelukkig liep Hans mee en kon ik mijn bloemen afgeven. 'Nadeel' (haha) was wel dat iedereen opeens dacht dat Hans had gelopen. Gelukkig was Hans zo sportief om eerlijk toe te geven dat ik de bikkel was... Na het ophalen van de medaille konden we naar het station. Dat waren nog hele lastige meters. Mijn voeten deden behoorlijk zeer en daarnaast liep het nou niet bepaald door en regende het! Gelukkig konden we meteen in de trein stappen richting Arnhem. In de trein gingen mijn schoenen en sokken uit en konden mijn voeten eindelijk vrij bewegen!
Morgen begint het gewone leven weer en ga ik weer aan het werk. Het was een wonderlijke week die me ondanks de vele kilometers, het vroege opstaan en de af en toe vervelende omstandigheden (regen, pijn) mee is gevallen!