Sinds een week of drie zit ik nu in mijn marathonschema. Ja, ik ben weer van plan om een marathon te lopen nadat na mijn eerste had gezegd; DIT NOOIT WEER en na mijn tweede; Mijn doelen zijn gehaald, ik mag met marathonpensioen. Dus waarom nu toch voor een derde marathon gaan? Tja, niet echt een antwoord maar het leek me wel wat. Ik ben van plan om de Slachte te gaan lopen, in Fryslân. Lekker 42km vanaf de kust richting Raerd gaan. Als export-Frysk stel ik me voor dat het een wedstrijd door de weilanden is, wat ik vroeger ook ongeveer deed. Toen van Boalsert naar Burchwert en weer terug.
Maar goed, hardlopen en pijn. Je denkt van het gaat lekker zo, ik was van thuis naar Ressen aan het hardlopen. Vlak voor de schemering vertrekken, het donker zien worden, het is een paar graden boven 0 en dan zo op het einde van de training denk je van; Ik voel mijn hamstring een beetje. Ik heb een paar training daarna nog gedaan, op zich ging dat wel goed maar toen ineens was er die training van de club, 30 seconden rustig, 20 seconden op 10km tempo en dan nog even 10 seconden sprint. Die 30 seconden was natuurlijk peanuts, toen liep ik die 20 seconden en dacht ; Nee, dit is niet goed. Tja, ik had nu dus echt een pijntje te pakken. En natuurlijk, ik stapte uit de training op het punt waar ze ongeveer het verst van het beginpunt waren.
Twee dagen later lag ik al bij de sportmasseur, en ik kan zeggen dat het een erg ongemakkelijke massage was. Ongemakkelijk en toch ook wel pijnlijk. Ik zou 1-2 dagen last van de behandeling kunnen houden en dat klopt ook wel, ik voelde mijn been best wel, een middag bij een workshop zitten was niet fijn. Dus na drie dagen hoopte ik weer een training te kunnen doen. Ik ging met volle moed op rustig tempo weg en heb dat tempo ook vastgehouden, maar na zo'n 5km wist ik dat het vandaag niet zo lukken om lang te trainen. Het was toch verstandig zijn en richting huis gaan om dan komende dinsdag maar eerst weer even langs de masseur te gaan. #au